badge

Friday, January 25, 2013

Longing: The Desire to Hold His Hand


"One Bangalore," I blurted out, offering the money to the bus conductor.

"Right now, you are in Bangalore," the conductor muttered, giving me a strange look as he handed the money back.

"Oops, One Erode," I said, feeling embarrassed. The conductor accepted the fare and gave me a thorough once-over.

This was the day I had been eagerly awaiting for the past ten months. My excitement was overpowering, and I couldn't contain myself. I kept checking my watch every minute.

"What time will we reach Erode?" I asked the conductor for the 25th time, testing his patience.

"The arrival time doesn't change just because you keep asking," he replied, slightly annoyed. I grinned at the conductor and began daydreaming about the person I was going to meet during this five-hour journey.

After ten months of anticipation, I was finally going to see him. I had no idea what he looked like.

"Is he thin or fat? Fair or dark? Does he have curly or straight hair?" I pondered, clueless. We had spoken many times, but his responses were always evasive.

"How should I start? Should I greet him with a smile? Or should I go straight for a conversation and offer him a kiss on the forehead?" I rehearsed various scenarios in my head. But my plans were shattered when I actually met him.

There he was, right before my eyes. But his beauty left me speechless. I couldn't utter a single word. He was so incredibly cute that I had never seen like him in my entire life.

♣♣♣

"Erode, Erode," someone tapped my shoulder, bringing me back to reality. I woke up and realized it had all been a dream. I thanked the conductor and hurried to the hospital.

♣♣♣

The nurse at the reception was dozing off.

"Hello, Ramya and Thangaprakash. Which room are they in?" I asked the nurse.

"Go straight and take a left. It's the third room," she replied, half-asleep.

I dashed towards the room, shouting a quick "Thank you" to the nurse.

"Shhh, Silence Please," the duty nurse warned, pointing to a wallpaper featuring a child with its finger on its lips. I smiled at her and rushed inside the room.

The baby was peacefully sleeping in the cradle, and in my excitement, I accidentally threw my slippers aside.

As I approached the cradle, someone tugged at my hair and pulled me towards the exit. It was my aunt.

"Why? Let me see the baby," I pleaded.

"You're one day late. So, you're not supposed to see the baby," she teased, continuing her leg-pulling games. But my eyes remained fixated on the cradle.

"Please, Auntie. Let me have a look," I implored.

Upon seeing the earnestness on my face, she released her grip on my hair. I tried to make another rush towards the baby, but my mother blocked my way.

"What now? Let me see him. I've been waiting for almost 8 hours," I pleaded.

"First, go wash your hands, legs, and face with soap, and then you can approach the baby," my mom instructed.

I hurriedly rushed to the bathroom, washed my face and hands at lightning speed, and headed back towards the baby, hoping no one would stop me this time.

But my uncle intercepted me, asking, "What's your age?"

"Seriously, now? Please, uncle, let me see him," I begged.

"You're grown up. Can't you wash your hands properly?" he chided, pointing at the soap bubbles still lingering on my hands.

"Go and wash them again," he insisted.

I complied, but instead of heading towards the bathroom, I found myself drawn towards the baby. However, my dad quickly grabbed my hand and firmly guided me towards the bathroom, instructing me to wash my hands.

Reluctantly, I went back to the bathroom and washed my hands again, praying to encounter no more obstacles. When I finally approached the cradle, my sister called out, "Make sure you wipe your hands with a towel. We don't want the baby to feel cold."

Impatient to see him, I couldn't waste a second searching for a towel. I hurried over to my mom, quickly wiped my hands on her saree, and made my way towards the baby.

"Kuttyyyyyy," I whispered with excitement.

The baby responded with a gentle wriggle. Everyone in the room shot me a stern look, silently warning me not to disturb the peace. I approached the cradle and gazed at the baby. He lay there, pink and delicate, soundly asleep with his tiny eyes closed.

I reached out my finger, delicately caressing the palm of his tiny hand. To my surprise, he grasped my finger tightly. My heart skipped a beat. What warmth and tenderness! His hands were softer than lotus petals or butterfly wings.I was filled with a deep sense of love and connection. The wait and anticipation had finally paid off, and I knew that this beautiful baby would forever hold a special place in my heart.

I wished I could touch that tiny, pink, soft hand once again...

Tuesday, January 22, 2013

Paradesi songs review


This was a guest post by my uncle செ. தங்கபிரகாஷ்.

நண்பர்களே, "பரதேசி" படத்தின் பாடல்களை கேட்டீர்களா? இல்லை என்றால் தயவு செய்து கேட்டகவும். பாடல்கள் அனைத்தும் மிக மிக அருமை. அதுவும் குறிப்பாக "சென்நீர்தானா.....", "செங்காடு..." பாடல்கள் மனதை உருக்கும் வரிகள் மற்றும் இசை. 
1900 களின் ஆரம்ப மற்றும் மத்தியில் தமிழகத்தில் நடந்த இந்த வரலாற்று நிகழ்வுகளை (கரு: "எரியும் பனிக்காடு" நாவல் ) அடிப்படையாக கொண்டு எடுக்கப்பட்டது "பரதேசி" படம் (பட முன்னோட்டத்தில் இருந்து அறிந்துகொண்டது). அன்று,சொந்த ஊரை விட்டு வேறு ஊருக்கு பிழைக்க போவது எனபது ஒன்றும் சாதாரண விசயம் அல்ல.


 இன்று படித்தவர்கள் நாடு விட்டு நாடு போவது போல் அல்ல அதில் உள்ள விசயங்கள். அன்றைய படிக்காத மக்களுக்கு தனது பிறந்த ஊரும், தான் சிறு வயதில் விளையாண்ட தெருவும், காடுகளும், கள்ளி செடிகளும், ஆற்றங்கரைகளும் அவர்களின் எழுதப்படாத சொத்தாக மனதில் தேங்கி நிற்பவை. சிறிதோ பெரிதோ, துன்பமென்றால் எந்த சொந்தம் ஆறுதல் சொன்னாலும் இளகாத மனது இந்த இடங்களில் சென்று இளைப்பாறும் போது வருமே ஒரு தாலாட்டும் உணர்வு.. ஒரு இனம் புரியாத நிம்மதி... அதில் உள்ளது பிறந்த ஊரின் பெருமை.. வளர்ந்த இடத்தின் மகிமை...
1940 களில் வறுமை தொற்றிப்போன கிராமங்களில் வாழ்ந்த வெறுமையை வாழ்க்கையாக கொண்ட பாவப்பட்ட மக்கள், சொந்த மண்ணில் சாவதை விட வேறு மண்ணில் கூலி செய்தேனும் அரை வயிற்று கஞ்சி சேர்த்து தம் மனைவி மக்களை காப்பாற்றலாம் என்கிற நம்பிக்கையில் கண்காணிகளின் கபட பேச்சுகளை நம்பி கூட்டம் கூட்டமாக மலை பகுதுயில் உள்ள தேயிலை தோட்டங்களில் வேலைக்கு சென்றார்கள். பிடுங்கி தம்மையே தின்னும் வறுமை ஒரு புறம்... "ஆண்டை" என்னும் எழுதப்படாத அதிகார மக்களின் அடிமைகலாக வெட்கம், மானம், ரோசம் ஏன்... மனிதத்தையே காலம் காலமாக அடகு வைக்கும் வாழ்க்கை முறை மறுபக்கம்.. பாவம் தோய்ந்த, ஏழைப்பட்ட மனிதன் மனதை மரமாக்கி துணிந்து முடிவெடுக்கிறான் பரதேசம் போவதென்று.. இது அவன் தன்னை, தன் கனவுகளை அழித்து தனது சந்ததி காத்திட அதன் வாழ்க்கை நிலை உயர்ந்திட எடுத்திட்ட ஒரு உன்னத முடிவு... ஆனால் அவர்கள் வாழ்கை அல்லது அவர் சந்ததியின் வாழ்க்கை மேம்பட்டதா? கண்டிப்பாக இல்லை..... அங்கு அவர்கள் அடிமைகளை விட மிக மோசமாக நடதப்பட்டர்கள். சரியான வசதிகள் இல்லை, முறையான மருத்துவம் இல்லை, சுகாதாரம் சுத்தமாக இல்லை தீர்க்கமாக கூறுவதென்றால் விலங்குகளை விட கேவலமாக நடத்தப்பட்டார்கள் நம் இன தமிழ் மக்கள்.. புறப்பட்டவர் "பலர்", சென்றடைந்தவர் "சிலர்", அதில் வாழ்ந்தவர் "மிக சிலர்" மட்டுமே...அந்த பாவப்பட்ட மனிதர்களின் உணர்வுகளை மிக அழகாக சொல்லி இருக்கிறார்கள் அருமையான இசையில் மிக ஆழமான வரிகளுடன்.
இந்த மக்களின் துயர் பட்ட கிராம வாழ்க்கை மற்றும் இடம் பெயர்ந்த பிறகான வாழ்க்கை முறை அவர் பட்ட இன்னல்கள் பற்றி மேலும் அறிந்திட மருத்துவர் டேனியல் இன் "எரியும் பனிக்காடு" நாவல் படிக்கவும். டேனியல் அவர்கள் இந்த பாவப்பட்ட மனிதர்களின் மருத்துவராக பணியாற்றியவர். அவரின் சொந்த கண்ணால் பார்த்த பதிவுகளே இந்த நாவல் .எனக்கு மிகவும் பிடித்த இந்திய நாவல்கல் வரிசையில் என்றும் முதல் இடத்தில இருப்பது இந்த "எறியும் பனிக்காடு" (Red Tea) நாவல். இந்த நாவலை படியுங்கள் பிறகு ஊட்டி, கொடைக்கானல், வால்பாறை சுற்றுலா செல்லுங்கள்... உங்கள் உள்ளத்தில் ஏற்படும் மாற்றத்தை உணருங்கள். இந்த நாவலை படித்து நான்கு வருடங்களுக்கு மேல் ஆகிறது.. ஆனால் அதன் தாக்கம் இன்றும் நெஞ்சை விட்டு அகலவில்லை..


கவிஞர் வைரமுத்து அவர்களுக்கு நன்றிகள் மிக பல. அற்ப்புதமான வரிகள்.. 
அழ வைக்கும் கருத்துகள்...
நன்றி கவிஞரே..
இந்த அதீத முயர்ச்சிக்காக இயக்குனர் "பாலா" வுக்கு எனது மனமார்ந்த நன்றிகள்.
மனதை உருக்கும் இசை வழங்கிய "G. V. Prakashkumar" க்கும் நன்றிகள்.

வாழ்த்துக்களுடன்,

செ. தங்கபிரகாஷ்

Kumki Review - Ayayayo Aananthamae Song Mindblowing

Kudos to Imman for composing ghee coated tasteful melody "Ayayayo Aananthamae...."

The moment the song played like Gajini Surya I developed anterograde amnesia and entered a new world where Crore of butterflies fluttering around.
We naturally close the eyes and fly high in the air like a bird. You feel like "Noorukodi Vaanavil Maarimaari Seruthae" as soon as the beat of the song and orchestra of strings plays.

What a voice Hariharan!!!

The tremendous impact of your debut song "Unakena Iruppen from Movie Kadhal" stayed with us for quite some time. With this song, you pierced a permanent tattoo.

The song beat, lyrics, music altogether killed me and took me to heaven.

Lyrics of Ayayayo Aananthamae

Ayayayo Aananthamae Nenjukulae Aarambamae

Noorukodi Vaanavil Maarimaari Seruthae

Kaathal Podum Thooralil Thaegam Moozhgi Poguthae

Aeedho Oru Aasai Vava Katha Paesa

Ayayayo Ayyyayayoo Ayyyayayoo



Unnai Muthalmurai Kanda Nodiyinil

Thanikulla Vizhunthaen

Andru Vizhunthavan Innum Ezhumbala

Mella Mella Karainthaen

Karaisera Neeyum Kaiyil Aenthava

Uyir Kaathalodu Naanum Neenthavaa

Kangalil Kandathu Paathi, Varum

Karpanai Thandathu Meethi

Thoduthae Suduthae Manathae

Ayayayo Aananthamae Nenjukulae Aarambamae



Kangal Irupathu Unnai Rasithida

Endru Solla Piranthaen

Kaigal Irupathu Thotu Anaithida

Alli Kolla Thuninthaen

Etharkaga Kaalgal Kaelvi Kaetkiraen

Thunai Saernthupoga Thaethi Paarkiraen

Netriyil Kungum Šøøda

Ilanenjinil Inbamum Køøda

Methuva Varava Tharava



Ayayayø Aananthamae Nenjukulae Aarambamae

Nøørukødi Vaanavil Maarimaari Šeruthae

Kaathal Pødum Thøøralil Thaegam Møøzhgi Pøguthae

Aeedhø Oru Aasai Vava Katha Paesa Ayayayø

Tuesday, January 15, 2013

Wish list Wednesday No. 5

"You know Apeksha died in an accident today", said Karthick


“Apeksha?” His apartment friend Adi questioned

“Yup”

“You mean the girl, who fought with the Auto rickshaw day before Yesterday?” Adi confirmed

“Yes, the same girl”

“How? When?”

(The conversation goes on....)

Apeksha's soul heard the conversation from heaven. She cried a lot for people remembering her identity with a tag “the girl, who fought with the Auto rickshaw". She does not like the negative image tattooed on her personality.

Apeksha wanted Adi or society to address her something like "who keeps smiling all the time. Apeksha who manages the entire situation with a friendly and polite way?”.

She yelled at god to give her one more chance, So that she can convert that negative image to a positive one. But that another chance is like a “Rajinikanth giving a flop movie” which never happens at all.

Not only Apeksha, everybody loves to identity us with a fragrance of positive words. Apeksha don’t have that chance. But we have. Apeksha ‘s story paved a eye-opner for me.

What I expect people, my friends, my family to talk about my Eulogy?

If I had one more chance,

  1. I will reply calmly to my mother rather than shouting, when she says dont go out at odd hours.
  2. Explain the necesserity of buying costly phone to my dad rather than saying "You dont know anything".
  3. Will remember my friends birthday and surprise them with pleasent surprise
PS This post is in response to preeti shenoy Wish list Wednesday No. 5